- Fajnie tu, co tym sądzisz? - spytała Karibu
- Fajnie, to co robimy?
- Berek - wadera zaczęła uciekać
- Ej no poczekaj - zaczęłam biec
Prawie ja doganiałam, ale ona skręcała. Stanęłam. Szczeniak tego nie
zauważył i dalej biegł przed siebie, nie oglądając się do tyłu.
Przemyślałam, obliczyłam. Wiedziałam gdzie pobiegnie, przejrzałam jej
każdy ruch. Postanowiłam pobiec w bok i przebiec jej drogę. Tak
zrobiłam. Ukryłam się zza krzakami, mały wilk przybiegł. Wyskoczyłam na
niego, przewracając go. Przygwoździłam waderę do ziemi.
- Berek - powiedziałam uradowana
- Ale, ale jak ty to... Ej... - zaczęliśmy się śmiać
Zeszłam z niej. Zaczęłam szybo uciekać, uciekałam niczym spłoszona
gołębica przed wielkim sokołem. Usłyszałam płacz i krzyki. Stanęłam.
Obejrzałam się. Biegłam w przeciwną stronę. Zobaczyłam Karibu, była w
wielkim dole i nie mogła się wydostać.
<Karibu?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz